אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "בארד"

'''באָרד''' איז די [[האר]] וואס וואקסט אויפ'ן אונטערשטן טייל פון [[פנים]] און [[באקן]].

 

דאס געפירעכץ פון לאזן וואקסן א בארד איז אנגעוואנדן אין די סאציעלע און קולטוראלע ווינטן, אריינגערעכנט דעם מאמענטיגן מאדע.

 

ביי די רוימישע איז א בארד געווען א סימן פון פשטות און נידעריגע געזעלשאפט קלאס -- באדינער און קנעכט זענען נישט געווען ערלויבט צו שניידן דעם בארד.

 

 

אמאליגע אמערקאנע פרעזידענטן, ארמיי אפיצירן, און אנגעזעהענע לייט פלעגן אפט לאזן וואקסן די בערד ווענדנדיג אין דעם טעגליכן מאדע. די בערד פלעגן זיין צומאל אינטערעסאנט געפארעמט, איבערגעלאזט נאר ביי די זייטן אדער א לאנגער דינער בארר פון דער מיטן.

 

אין מערב אייראפע, פון בערך דעם 17'טען יאר-הונדערט, האט מען אנגעהויבן אראפצונעמען די בערד. אבער עס זענען געווען געוויסע תקופות, אפילו שפעטער, וואס דער מאדע איז געווען צו לאזן דעם בארד. צומאל האט זיך עס געוואנדן אין די געזעלשאפט -- געוויסע צייטן האבן גלחים געשוירן די בארד אבער נישט די המון עם, און אנדערע צייטן האט די המון עם געשוירן אבער נישט די גלחים. אין אנדערע צייטן האבן קאטוילישע גלחים געלאזט וואקסן די בארד און נישט די פארטעסטאנטישע, און צומאל פארקערט.

 

אין די תורה שטייט "ופאת זקנם לא יגלחו". חז"ל האבן געלערנט אז דאס פערבאט צו שערן דעם בארד מיט א [[גאלמעסער]] (ראזיר מעסער) ווייל עס שניידט ביז אין די הויט אריין. א [[שערל]] איז אבער נישט גע'אסר'ט ווייל עס שניידט נאר דורך רייבן איין שארפע [[מעסער]] אויפ'ן אנדערן.

 

אין [[זוהר]] ווערט די בארד ערקלערט אלץ אן ענין פון הייליגקייט און טוט שטרענג ארומגערעדט אנטקעגן שערן פון דעם אפילו א האר. דערפאר פירן זיך פילע חסידים אז זיי רירן נישט צו די בארד בכלל.

 

[[קאטעגאריע:מאדע]]

[[קאטעגאריע:מנהגים]]

[[קאַטעגאָריע:מצוות און מנהגים]]

 

[[hu:Szakáll]]

[[id:Janggut]]

[[is:Skegg]]

[[it:Barba]]