קלינישער טויט

אַ קלינישער טויט מיינט, אז די 'געהירן' [מח] איז מער נישט אין דינסט, דער מענטש אטעמט כמעט מער נישט, און איז נאטורליך שוין טויט, אבער עס איז נאך דא שאנסן, אז ער זאל צוריק לעבעדיג ווערן, כאטש גאנץ ווייניג שאנסן. עס איז פארהאנען א מעדעצינישע באהאנדלונג, וואס הייסט CPR, וואס געלערנטע פאראמעדיקער קענען צוריקברענגן דעם גוסס, פון א הארץ אטאקע פאל, און דאס גלייכן, און דורך דעם שענקען לעבן פראצענטיג דעם פאציענט.

געווענליך ווען דער פאציענט געפונט זיך דאן אין שפיטאל, לייגן די דאקטוירים ארויף אויף אים רעספערעיטאר רערן, וואס צווינגט דעם מענטש צו אטעמען, און דורכדעם זיך דערהאלטן ביים לעבן, ביז דאס מאקסימום וואס איז מעגליך.

דאס לעצטע זאך וואס ארבעט ביי א גוסס איז דאס הארץ, עס איז אנגענומען אז דער מענטש אין א מצב פון קלינישער טויט, שפירט שוין גארנישט, אבער ווי עס איז באקאנט, פון קראנטע קוועלער פון מענטשן וואס האבן יא צוריק אויפגעלעבט, אז דער מענטש הערט זייער גוט וואס טוהט זיך ארום זיך, אין די קריטישע מאמענטן פון גסיסה.

ביי יידישקייט

אין דער יודישער הלכה, איז פארבאטן צו דערנענטערן דאס טויט פון א מענטשן, דורך סיי וועלכע שטייגער, ווי צום ביישפיל אראפנעמען די רערן, טראץ וואס עס קוקט אויס מינדערוויכטיג אים צו דערהאלטן ביים לעבן נאך אייניגע שטונדן, וויבאלד דער מענטש גייט דאך שוין ממילא נישט צוריק לעבעדיג ווערן ווי מען זעט געווענליך, דאך, טאר מען נישט צונעמען לויט יודישער הלכה, אפילו איין רגע פון זיין לעבן, וויפיל ער לעבט נאך.