ווערנט די 80ער יארן פונעם [[18טער י"ה|18טן יארהונדערט]], אונטער דער הערשאפט פון [[לואי דער זעכצנטער]], איז די רעגירונג איינגעפאלן א דאנק דעם יאך פון אן אלגעמיינעם קריזיס וואס מען האט נישט געקענט פאררעכטן צוליב דער שטענטע-ארדנונג און דעם רעזשים פון פריווילעגיע. אין 1789 האט די קרוין נישט געקענט אפצאלן אירע חובות און אויך נישט אריינצופירן די נייטיגע רעפארמעס.
<!--אין ב-1789 לאהאט היהדי יכולקרוין הכתרנישט לשלםגעהאט עודדי אתמעגלעכקייט חובותיוצו אובאצאלן לגייסאירע דיחובות כוחאון פוליטיאויך להעברתנישט הרפורמותצו הנדרשותמאביליזירן גענוג פאליטישע קראפט איינצופירן די נייטיקע רעפארמעס, ונאלץאון לכנסזי אתהאט געדארפט פארזאמלען [[אספתגענעראל-שטענדע המעמדות שלפון 1789|אספת המעמדותגענעראל-שטענדע]] כדי להשיגצו אתדערגגרייכן הסכמתדי כלהסכמה נתיניופון להעלאתאלע מיסיםאירע בירגער צו העכערן די שטייערן. <!-- מהלך זה סימן את התמוטטות סמכותה של ה[[מלוכה אבסולוטית|מלוכה האבסולוטית]] ופתח את הדרך לבחינת מודלים חדשים, בהשפעת רעיונות [[עידן הנאורות]] שנפוצו בקרב המשכילים. עם פתיחת אספת המעמדות הכריזו פשוטי העם, "המעמד השלישי", כי הם דורשים שוויון אזרחי ו[[חוקה]], והקימו את [[האספה המכוננת הלאומית|האספה הלאומית]]. השלטון ניסה לדכאם, אך ב-14 ביולי 1789 יצא ההמון בפריז לרחובות ו[[נפילת הבסטיליה|כבש את הבסטיליה]] בעוד המשמעת בצבא מתפוררת. המלך נכנע והסכים לשתף פעולה. כמו כן פרץ גל של [[הפחד הגדול|מהומות איכרים]] באזורי הכפר. ב-4 באוגוסט ניצלו זאת רודפי השוויון באספה כאמתלה ל[[ליל 4 באוגוסט 1789|ביטול זכויות-היתר המעמדיות]]. ב-26 באוגוסט אושררה [[הצהרת זכויות האדם והאזרח]], והאספה פנתה לערוך רפורמות נרחבות בתקווה ליצור [[מלוכה חוקתית]].-->
