אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "בעל שם טוב"

אינהאַלט אויסגעמעקט אינהאַלט צוגעלייגט
אין תקציר עריכה
תיקונים
שורה 64:
די מנהגים און אנווייזונגען פון חסידות, ספעציעל די גייסטישע עלעמענטן וואס האבן געלערנט פון שמחה, אהבת ישראל, תורה לשמה, א.א.וו. זענען יא געווארן שטארק אנגענומען ביים המון עם, און דער גייסט פן חסידות איז דאס וואס עס איז צום מערסטנס געבליבן אויף היינט.
 
פארשידענע חסיד'ישע הויפן האבן אנגענומען צו לייגן א דגוש אויף אנדערע עלעמענטן פון דרך החסידות. אין די חסידשע הויפן פון וויזניץ איז עס דאס פראווען די הייליגקייט פון [[שבת]]. אין סקווירא (טשערנאבעל) איז עס זיך באהעפטן צו דעם צדיק. אין ליובאוויטש איז עס דעם לערנען פון תורת החסידות, ספעציעל דעם [[ספר התניא]]. אין תולדות אהרן איז עס דידאס [[דאווענען]]. אין אונגערישע קהלות ווי סאטמאר און פאפא איז עס מערסטנס די ענינים פון אידישן לבוש און שפראך און זיך דערווייטערן פון מאדערנקייט, וואס האט אויך א שטארקן באזיס אין דידעם דרך פון חתם סופר.
 
דער גרויסער רבי פון [[צאנז]], ר' [[חיים האלבערשטאם]] האט אין זיינערצייטזיינער צייט, מיט 130 יאר צוריק זיך, אויסגעדרוקט אז דער '''דרך הבעל שם''' איז מער נישטא. דער סאטמארער רב, רבי [[יואל טייטלבוים]] האט מיט 80 יאר שפעטער אויך געזאגט ענליכע ווערטער, אז דער דרך הבעש"ט איז פארגעסן געווארן.
 
איינעאיינער פון די גרעסטע גדולים און גרויסע לייט אין דעם ערשטער דור פון דעם מגיד פון מעזריטש אין פון זיינע תלמידים, וואס האבן זייער חשוב געהאלטן דעם בעל שם טוב, איז געווען דער [[חיד"א]]. און אין שו"ת [[דברי חיים]] ברענגט ער דערפון א ראיה, אז גדולי ישראל האבן יא אנגענומען דעם וועג פון בעל שם טוב עיי"ש. וואס כאטש ער איז געווען א ספרדי, און אין זיין געגענט אין איטאליע האט מען דאך כמעט נישט געוואוסט פון חסידות, דאך שרייבט ער זייער שיין אויפן רבי [[ישראל בעל שם]] און אויף זיינע תלמידים. ער שרייבט אויף איהם הרב החסיד קדוש מהר"י בעל שם טוב הגיד גדולת נשמת מהרבינו חיים (בן עטר) [[שם הגדולים]] ערך אור החיים וערך צפנת פענח). אויך דער צפנת פענת פון רבי יעקב יוסף פון פולנאה ברענגט דער חיד"א אין זיינע ספרים (שם הגדולים ערך צפנת פענח, און [[רוח חיים]], און אין זיין ספר [[כסא דוד]] דרוש י"ד). אויך שרייבט ער אויף איהםאים אין שם הגדולים הקדמות רבו הרב המפורסם קדוש יאמר לו מהר"ר ישראל בעל שם טוב. אויך ווערט דערמאנט די חבורה פון בעל שם טוב אין זיין ספר [[ברכי יוסף]] (יורה דעה סי' רצ"ט סעי' א') אז ער האט געזעהן חסידים וואס גייען מיט קליידער פון זיידן און זענען מקפיד נישט צו גיין מיט וואל ער האט זיי געפרעגט דעם טעם און זיי האבן איהם געענטפערט, ער שרייבט אזוי: זה שנים כן באו סיעת ספריא מקרית חוצות לשכון כבוד בארץ, ותרי מינייהו רבנן המתקדשם והמטהרים בהדרי הדרים, ועין רואה הני מאני דרבנן מכף רגל ועד ראש לבושי משי ואיבעיא להו לרבנן מה מצוה זו ומצאה הקפידה באמור רבנן בטעמא עיי"ש. אויך דערמאנט ער אסאך מאל אין זיינע ספרים רבי גרשון מקיטובקיטאווער, א שוואגער און א תלמיד פון בעל שם טוב. אויך ברענגט ער נאך תלמידים פון בעל שם טוב ווי רבי יוסף דער טאטע פון רבי ישראל נחמן מדאהביטשמדראהביטש (חומת אנ"ך שה"ש א').
 
 
== זיין הסתלקות ==
דער בעל שם טוב איז נסתלק געווארן [[ה'תק"ך]] ([[May22סטן 22מיי]], [[1760]]) איןאום צווייטן טאג [[שבועות,]]. דער ספר דרכי חיים ושלום ברענגט אראפ פון מונקאטשער רב א מערקווירידיגע זאך אז אין אמת'ן איז דער בעל שם טוב נסתלק
געווארן ביום א' דשבועות, נאר די תלמידים האבן נישט געוואלט אז מען זאל מקיים זיין יתעסקו בו עממים, האבן זיי געזאגט אז ער איז נסתלק געווארן דעם צווייטן טאג.
 
בשעת דער בעל שם טוב איז נסתלק געווארן זענען געשטאנען ארום זיין בעט די גאנצע חבריא, זיינע גרויסע תלמידים. אוןאין סוף ספר [[אגרא דכלה]] שטייט אז בשעת'ן הסתלקות פון בעל שם טוב האט ער געזאגט אצינד ווייס איך זיכער פארוואס איך בין באשאפעןבאשאפן געווארן און וואס איך האב געמוזט אויפטועהןאויפטון אויף דידער וועלט.
 
דער קאמארנער ברענגט אין חומש [[היכל הברכה]] אז דער בעל שם טוב איז אוועק בשעת ער האט געזאגט דעם פסוק אל תבואני רגל גאווה, און האט אויסגעפירט והתמכרתם שם ואין קונה ווייל מען וועט אויסגיין צו אור אין סוף ברוך הוא.
שורה 83 ⟵ 84:
==זיין פאמיליע==
 
'''דער בעל שם טוב''' האט געהייראט מרת '''חנה''' ,<ref>שבחי בעש"ט, פארהאן א מיינונג זי האט געהייסן לאה רחל</ref> (א שוועסטער פון רבי [[אברהם גרשון פון קיטוב]]), א טאכטער פון רבי '''אפרים פון קיטוב'''. זייערע קינדער:
 
* הרב [[צבי הערש, זון פונעם בעל שם טוב|צבי הערש]] ([[ה'תפ"ה]] - [[ז' טבת]] [[ה'תק"ם]]).